Waterval

Dag 30. Finch Hatton Gorge. We worden wakker in de camper die we gisteren hadden omgeruild. Het bed is wel een stuk breder moet ik zeggen. Ik heb ook echt heerlijk geslapen. Vandaag gaan we weer doen waarvoor we gekomen zijn............... Australie verkennen. Wat staat er op het programma. We gaan, op advies van Craig, een waterval bezoeken in een nationaal park en we gaan verse kokosnoten eten. De jonge kokosnoten kun je volgens Craig in Seaforth halen. Hee, hij moet het weten want hij is tenslotte een echte Aussie. Dit is ongeveer 50 kilometer van de camping vandaan. Daar gaan we lekker kokosnoten eten. Anneke heeft het nog nooit gegeten. Het water loopt mij nu al uit de mond als ik er aan denk. Toen ik een jaar of 12 was ging ik met mijn ouders naar de Molukken waar ik voor het eerst het vruchtwater en vruchtvlees mocht proeven. Oké alles is ingepakt en losgekoppeld. We kunnen gaan maar natuurlijk niet zonder onze reddende engel in nood, Ann, gedag te zeggen. We zeggen haar gedag en gaan nog even op de foto. Zie Facebook. Ze geeft ons nog wat tips mee en we lopen weer terug naar de camper. Onderweg zien wij nog Craig. We maken nog snel een praatje en zeggen elkaar gedag. See you after 11 januari 2016 mate zeg ik hem als laatste. We rijden richting de snelweg en houden Mackay aan. Daar.. De afslag Seaforth. We rijden de afslag voorbij. Hahaha. Het stond dit keer niet goed aangegeven. 10 kilometer verderop zien we een parkeerplaats aan de rechterkant. Mooi zo, die nemen we want dan kunnen we zo keren. Maar eerst even snel een broodje eten en wat drinken. Zo......we kunnen weer. We keren de auto en rijden zo'n 10 kilometer terug. Hier afslaan schat. We zitten goed want we zien verderop Seaforth Cabins. Maar na de eerste 5 kilometer gereden te hebben komen we op een onverharde weg. Ik moet je zeggen dat de wegen hier dan niet al te best zijn. Anneke moest de ene gat na het andere gat ontwijken wat zij overigens perfect deed. Na 7 kilometer gereden te hebben komen wij op een t-splitsing. Rechtsaf Seaforth. We rijden een dorpje binnen. Rechts van ons zien we een camping met sea sight. Verderop zien wij de zee al. Het ziet er goed uit. Maar eerst even een ijsje halen. Anneke een ijsje en ik een ice coffee. Bij het afrekenen vraag ik de vrouw achter de kassa of ik ergens jonge verse kokosnoten kon kopen. Ze kijkt mij verbaasd aan en zegt... Uh nee je mag de kokosnoten meenemen die gewoon op straat liggen. Waaaat....... Maar dat zij geen jonge kokosnoten. Hè jammer zeg. We lopen naar het strand toe. We zien veel palmbomen en wat kokosnoten op het gras liggen. Helaas bruine kokosnoten en die zijn niet zo lekker. Even met de voetjes in het water lopen. Het is weer heerlijk. We gaan weer. We gaan een waterval bekijken bij een nationaal park, Finch Hatton Gorge. Uh welke kant gaan we op? Uh.....we volgen Yakapari. Klinkt leuk en dan zien we wel. Wat een goede keuze was dat geweest. We reden heel even in de bergen. Natuurlijk was ons uitzicht weer prachtig. Wat een mooie bergen weer gezien. In de verte zag je dat een aantal mensen een prachtig huis op de bergen hadden gebouwd. Wat een uitzicht krijg je dan. Al snel rijden we jammer genoeg de bergen uit en zien we de snelweg weer. We moeten richting Eungella maar zien het niet op het bord. We houden de A1 Bruce Highway aan. Hè daar..... Zegt Anneke. Hier moeten we rechtsaf bij Glenella. O jee fout, ik dacht dat ik Glenella had geschreven op het briefje maar het is Eungella. Keren maar weer en terug. Hee......Eungella. We zitten weer goed. Niet veel later zien we Finch Hatton Gorge national park rechts af. En wat je dan ziet.. Ja wel daar is die weer. Prachtige bergen. Je moet het echt zien en meemaken om het op goed op papier te zetten. Eigenlijk is het onbeschrijfelijk. Zo mooi. We krijgen weer een onverharde weg. We rijden verder. Onderweg zien we een bordje. We stoppen even en lezen dat het een regenwoud is en de nationale vogel van Australie is hier ook. The Kookaburra. We rijden door en rijden weer op een onverharde weg. De camper schudt wat heen en weer maar wat kan om dat deren. We gaan tenslotte naar een waterval. Onderweg zien we een aantal keren de weg overloopt in water. We rijden er doorheen. Zo mooi om te zien dat het water van het ene riviertje de weg over moet om de andere kant van het riviertje te bereiken. We rijden door en links van ons zien wij een eettentje, Ulysses Garden, waar ze biologisch voedsel verkopen en biologisch ijs. Wij naar binnen natuurlijk want een ijsje lusten we wel. Twee mango ijsjes graag. Ik ie dat de mango ijs vers voor ons wordt gemaakt. Lekker hoor. Ik zie op een bordje coconut water shot. Ik dacht meteen zo... Dat wil ik ook. Ik zie dat de vrouw twee borrelglazen pakt en daar de coconut wter inschenkt. Bleek er drank in te zitten. Hahaha. Maar wel lekker. Zo buiten heerlijk het ijsje opgegeten en die smaakte echt naar mango. We gaan weer verder want ongeveer 750 meter bergopwaarts kan je de auto parkeren om de waterval te bekijken. Het is druk. Aan de kant van de weg zien wij heel veel auto's geparkeerd. Wij parkeren de auto ook aan de kant van de weg en lopen een klein stukje bergopwaarts. Linksaf richting de waterval Araluen Cascades. Hee.....een bordje even lezen en wat denk je.............de Kookaburra zie ik op een bankje. Wow. Wat een mooi beest. En gewoon niet bang voor mij. Ik pak snel de Gopro en maak van heel dichtbij een film en een foto. Zie Facebook. Zo dat heb ik ook in the pocket. Ik lees op het bord dat het ongeveer 1 1/2 kilometer lopen is naar de Araluen Cascades. We lopen langs een smal weggetje bergopwaarts de regenwoud in. Dit is zo'n mooie wandeling. De weg is omringd met prachtige palmen. Er komt weinig zonlicht door waardoor het heerlijk koel blijft. Je hoort onderweg onbekende geluiden en voortdurend geritsel. Na een kilometer lopen raakte ik waarschijnlijk een tak maar het voelde alsof ik bij mijn enkels gebeten werd. Ik sprong zeker een meter de lucht in en schreeuwde heel hard heeeee. Anneke liep voor mij en begin te lachen. Je hebt hier geen beesten die naar je enkels grijpen lacht ze. Achteraf denk ik ook dat het een tak was maar op dat moment......... En nogmaals ik heb het niet zo met reptielen en insecten. Daar nog een bordje. 450 meter nog en dan zijn we er. We horen het water al stromen en we horen ook mensen praten en lachen. We zijn er. Vanaf een Lookout kon je de waterval zien. Dit was pas een waterval. Ik zeg het weer. Intens genieten dit. Vanaf de Lookout kom je via een houten trap naar beneden lopen om bij de waterval te komen. Het was er druk. Je zag kinderen in het water springen en je zag nog wat mensen op een rots zitten aan het water. Ik zeg tegen Anneke dat ik het water wil voelen. Jammer genoeg had ik geen zwembroek mee en ook geen handdoek. Samen gingen op een rots zitten met ons voeten in het water. Het water voelde heerlijk koud aan. We hebben nog een tijdje gekeken naar de waterval. Prachtig om te zien hoe het water zich bewoog over de gigantische keien. Zie Facebook. We lopen weer terug naar de parkeerplaats. Wat een beleving was dit zeg. Kijk, kijk..............twee Kookaburra's. En weer niet bang. Ze blijven je gewoon aankijken en doen geen stap terug. Weer op de film gezet. We stappen de camper in nemen een paar haaltjes van de e-sigaret en gaan op zoek naar een caravanpark. We vinden een camping in Mirani. Het is 16:00 uur als we er zijn. Het ligt naast een zwembad waar wij ook gebruik van mogen maken en dat doen wij natuurlijk ook. Nog lekker een half uurtje gezwommen. Daarna liepen we nog naar het winkelcentrum. Nou ja winkelcentrum. 4 winkels waarvan 1 te koop. Vandaag was WEER een topdag.

Gereden 270 kilometer