Kippenvel

Dag 15. Het is eindelijk zover. Veel plaatjes op het internet gezien en veel foto's van Anneke gezien. Ik ga het vandaag met min eigen ogen zien. The Ayers Rock, de aboriginals noemen het Uluru en the Olga's, de Aboriginals noemen het Kata Tjuta. Om 5:30 uur worden wij wakker. In de camper voelt het niet zo warm aan als gisteren. Ik ga als eerste, met natuurlijk een kopje koffie, naar buiten. Shit, de stoelen zijn nat. Heb ik dan zo diep geslapen dat ik het niet gehoord heb? Ik ga maar douchen. Na het douchen loop ik terug en ruik een brandlucht. Ik versnel mijn looppas. Komt toch niet uit onze camper hè. In de camper kijk ik alles nog even na. Ik heb niet gekookt dus dat kan het niet zijn. Ik heb maar 1 keer de gaskraan opengedraaid en dat was om een eitje te bakken voor Anneke. Dat is al denk ik 10 dagen geleden. We lopen samen naar buiten. Pfff.....het is niet bij ons. In de verte zien wij rook uit de woestijn komen. Wij denken zelf een brandje. En natuurlijk moet Anneke dit vastleggen met de fototoestel. De klok in de auto geeft aan dat het 9:00 uur is maar er is een tijdsverschil van 1 1/2 uur tussen Sydney en the Outback. Ook op de IPhone van Anneke geeft ie aan dat het 7:30 uur is. We houden de tijd wat op de iPhone. Van Anneke staat. Oké we gaan. We houden Lasseter Highway aan om bij Uluru te komen. Daar zien we het al. Uluru 244 km en Kata Tjuta 264 km.

Wat mij opvalt, langs de snelweg, is dat er naast geen lantaarnpaal te zien is maar ook geen zonnepanelen zijn. De zon schijnt hier ALTIJD!!!!!! Het is 30 graden dus de raampjes kunnen open. Ahhhh.... Lekker zeg zo vroeg die warme wind in je gezicht. The outback wordt ook The Red Center genoemd. Ik weet nu wel waarom. Hoe dieper wij The Outback ingaan hoe roder de omgeving is. Zo mooi!!!! Kijk uit....... Een leguaan. Anneke zag het al en week al uit naar rechts. Dat was geen kleintje zeg. Remmen....... Wilde paarden op de weg. Ja en echt letterlijk midden op de weg. Op hun dooie gemak liepen ze naar de kant van de kant van de weg om wat verder te...... Tja.....ik kan het geen grazen noemen want er was geen gras om te grazen. Verderop zien wij mount Conner. Wat een immens grote berg zeg. Na een paar kilometer gereden te hebben zien wij die berg nog aan de linkerkant. Hee, we zijn er? The Park Uluru-Kata Tjuta. We willen the ULURU met zonsondergang en zonsopgang ook zien dus we kopen toegangskaarten voor drie dagen. Is goedkoper dan twee keer een losse dag. En daar is ie dan. Ik schrijf het met hoofdletters omdat het verhaal daarachter in hoofdletters geschreven moet worden. ULURU. Man o man wat een rots. Geloof mij, en ik kan het weten, iedere foto, iedere film op internet, iedere verhaal die je hoort van een ander die bij de ULURU is geweest, kan NIET het gevoel beschrijven wat er door je heen gaat. Wat een rots zeg. We liepen een klein stukje om de berg heen. Een half uur heen en een half uur terug. Geloof mij met 39,5 graden is een uur lopen lang hoor. In mijn rugzak had ik genoeg drinken mee. Dat werd ons ook geadviseerd. Hier hebben mensen gewoond. The Mala people heeft hier gewoond. In grotten. De mannen hadden een eigen vertrek (the Mancave) de vrouwen hadden hun eigen vertrek en de ouderen hadden hun eigen vertrek. Je zag ook een keuken. Neeeeee.....niet met een RvS gasfornuis, espressoautomaat etc. Ze zeggen dat de geest van the Mala people daar. Nog ronddwaalt. Na een uur flink zweten lopen wij terug naar de camper. We blijven nog in de camper zitten en staren naar the Uluru. De minuten tikken weg. We drinken nog wat. Opeens verdwijnt de zon achter een wolk. We zien een schaduw de berg opklimmen en we zien dat de kleur van the Uluru veranderd. Dit was zo'n aparte ervaring. We hadden alle twee een kippenvel momentje. Tot straks nog een keer Uluru. We gaan naar the Olga's. Zo'n 42 km rijden van the Uluru. The Olga's een partij rotsen waar je bang van wordt. In positieve zin dan hè. Zo groot en zo....ja ik blijf het zeggen, mooi. Ik zag op een foto van Anneke een bergkloof met in de verte een bruggetje. Ik heb altijd tegen Anneke gezegd, als ik daar ben dan wil ik op het bruggetje lopen. Schijnen er meerdere bruggetjes te zijn. Hahaha. Ik heb op vier bruggetjes gelopen. Ook hier weer....de foto van Anneke en haar verhaal was voor mij indrukwekkend maar om er echt te zijn. Wow... Dus de bergkloof stroomde een riviertje waar men water haalde. Helaas werden wij aangevallen door vliegen. Dit is al sinds wij in the Outback zitten. Om gek van te worden. Ze blijven maar in je oor zoemen, proberen achter je zonnebril te komen en proberen in je neus te kruipen. We lopen naar de camper toe. Je moet hier wel voorzichtig lopen. Het was een rivier waar wij op liepen dus je kan je voorstellen hoe moeilijk het daar lopen is. Losse stenen en niet echt vlak. Om 14:30 rijden we daar weg. Het is 41 graden.

Om 19:30uur is de sunset. We gaan naar een camping 15 kilometer van the Uluru. De Ayers Rock resort. We hebben nog genoeg tijd om te gaan zwemmen. We sluiten alleen de stroom aan bij de camper. We pakken onze handdoeken en we lopen direct naar het zwembad. Wat verkoelend zo'n zwembad. Zo'n 20 minuten gezwommen en nog even gerelaxt voor de camper. Het is 19:00 uur als we richting the Uluru rijden. Daar een bordje. Parking Sunset Uluru. We rijden de parkeerplaats op en het is Druk!!!! Allemaal mensen die hun stoeltjes buiten hun auto of camper hebben gezet en maar foto's bleven maken. De zon ging onder. The Uluru veranderde van kleur. De schaduw klom deze machtige rots op. Delen van de rots werden donker. Andere delen van de rots kleurden diep rood. Ik begrijp nu waarom de Aboriginals, dit voor hun, als hun heilige rots zien. De zon is onder. We rijden terug. Nog nagenietend van de zonsondergang gaan wij slapen. Morgen moeten wij vroeg op want ook bij sunrise willen wij the Uluru zien. Zo gezegd zo gedaan. Om 4:30 uur gaat de wekker af. De wekker gaat. We staan, niet zoals in Nederland, meteen op. Eerst koffie en gaan. Douchen doen we daarna wel. En daar gaan we. Voor het eerst rijden wij in het donker. Ik hoop niet dat ik een kangoeroe aanrij zegt Anneke nog tegen mij. We tonen ons kaartjes nog bij de balie en we mogen doorrijden. Het is rustig. Op een Duits stelletje voor ons en later een Chinees stelletje achter ons, was er niemand. Ik zet mijn stoel voor de,Uluru neer. Laat maar komen. Anneke wilt geen stoel en blijft maar in de lens van de fototoestel kijken. Ik hoor voortdurend klik, klik, klik. Anneke is druk bezig met foto's schieten. En daar is die, de zon. Als een uitgeslapen reus ontwaakt de Uluru. De donkere rots licht op. De schaduw verdwijnt alsof de Uluru zijn dekbed van zich aftrekt. De donkere kleur rood wordt alsmaar lichter en lichter. The Uluru is er weer. Ook dit was voor ons weer een kippenvel moment.

We rijden terug naar de camping en slapen nog een uurtje. Daarna snel douchen, wat eten en we gaan. Alice Springs, here we come.

Eindstand 55706 km
Gereden 413 km